هفتاد و نه

یک چیزی توی دلم دارد می سوزد. امروز خیلی عصبانی شدم و یک چیزی توی سرم حسابی داشت سوت می کشید. شروع کردم به داد و بیداد که دیدم صدایم هم در نمی آید. دیگر حتا حوصله داد و فریاد هم ندارم. اصلن فایده ای هم ندارد. آدمی که نمی فهمد نمی فهمد دیگر. حالا بخواهی داد بکشی یا خیلی منطقی صحبت کنی. اینطوری شد که زدم زیر گریه. و دیدم گریه هم مشکلی را حل نمیکند اینطور شد که نشستم به نوشتن. امروز بالاخره داشتم نزدیک می شدم به حل یک مشکلی که وسطش گند خورد به همه چی و حالا واقعن نمیدانم باید چیکار کنم. هیچکس هم نمیتواند کمک کند. یعنی معلوم است که میتوانند ولی نمی شود. چون آخرش گند میخورد به همه چیز. باید خودم حلش کنم. نمیشود. باز بغض گلویم را میگیرد. حالم دارد از همه چیز بهم میخورد. از اینکه همه چیز به طرز بدی گره خورده بهم. کاش آدم ها یاد می گرفتند و به موقع خفه می شدند. کسی که گند زده است توی زندگی خودش میداند، لازم به یادآوری شما نیست. بر فرض که من دارم گند میزنم توی زندگیم. شما خودتان چه گلی زده اید به سر زندگی تان؟ کاش یاد میگرفتید و به وقتش دهنتان را می بستید. اونوقت خیلی خوب میشد. لعنت به این زندگی.