چقدر من در برابر انتقاد کم طاقتم. تا یه چیزی در موردم میگن میخوام برم خلافشو ثابت کنم ولی یه سطل آب می ریزم روی خودم. میگم دانشگاه که قبول شدم به جای اینکه برم بزنم تو دهنشون با یه جعبه شیرینی میرم دیدنشون. تعدادشونم کم نیست. شاید باید از شیرینی هم منصرف شم. چطور میتونن انقدر راحت تلاشای آدمو نادیده بگیرن و انقدر بی رحم باشن؟ ولی خونه امنه. انگار کمتر از همه درگیرتن و بیشتر از همه پشتت. برا همینه که خونه خیلی امنه.
+ شاید یه روز از کمال طلبی بمیرم. هوم؟
