توانایی من تو نوشتن بعد از یک سال یا بیشتر اونقدری پسرفت کرده که اعتقاد دارم اگه بخوام خیلی پر حرفی کنم تمام نوشته های سرشار از احساسات قدیمی م رو زیر سوال می برم! الان که دارم پستای قبلی رو میخونم هیچی از خودم یادم نمیاد. حس میکنم ده ها سال گذشته. متوجه نیستم که چطور انقدر اهمیت می دادم چطور میتونستم همزمان انقدر حس بد و حس خوب تو وجودم داشته باشم. همونقدر که خوشحالم ازون مشکلات و حواشی فاصله گرفتم و سرم رو کردم زیر و دارم زندگیم رو میکنم دلم برای اون حسای خوب لحظه ای تنگ شده برای همین برای خودم می نویسم:
حس خوب لاک بنفش خیلی خوش بو رو ناخنای از ته ته کوتاه و مرتبم - حس خوب حالت تهوع ناشی از کم خوابی برای امتحان های فردا - حس خوب آهنگ chandelier
اگه میتونستم به سمانه اون موقع حرفی بزنم این بود که کمتر اهمیت بده - بیشتر برای خودت و آینده ت کار کن
آیا پشیمونم؟ نه- زمان لازم داشتم تا بفهمم این چیزا رو. اگه از اول می فهمیدم که مزه نمی داد!
