من همونم که اگه بی تو باشه..

آهنگ من نمازم تو رو هر روز دیدنه از لبت دوست دارم شنیدنه که حسام توی استیج خوند رو گوش می دادم. و همونطور که غرق توی فکر بودم و نمیتونستم کلمه ای که حالم رو توصیف میکرد پیدا کنم و هر چقدر فکر کردم یادم نیومد تا اونجایی که ملیکا گفت وابسته نشو و من گفتم آره همین بود. وابستگی. این چند وقت انقدر زندگی بی حاشیه و آروم بوده که تقریبن یادم رفته بود وابستگی چجوریه. حالا بیا و درستش کن. 

معذرت نامه

از همین تریبون اعلام می کنم که معذرت میخوام از همه کسایی که دیروز در موردشون فکر و خیال کردم و اگرچه هنوز نمیدونم کیه ولی مهم اینه که اونایی که فکر میکردم نیستن و کسایی بودن که اهمیتی نمیدم بهشون. در ضمن یه حس خودشاخ پنداری ای هم دارم که چقدر من شاخم و بدخواهام زیادن مثلن. هه آیم شاخ. خلاصه هر چی بود به خیر گذشت و من از امروز پروسه اعتماد نکردن رو شروع کردم باشد که در انتهای داستان پارانوییدی نشویم. آمین.

بمب نیمه خنثی شده

من خیلی تلاش کردم که ذهنم سمت کسی نره. مدام به خودم میگفتم بذار فردا بشه میپرسی می پرسی. تا یه ساعت پیش هم موفق بودم. ولی چه کنم که تا پستشو تو اینستاگرام دیدم ذهنم تو یکی دو ثانیه یه داستان انتقام جویانه ردیف کرد. که به جز این کی میتونه باشه؟ بعد گفتم حق داره. منم بودم همینطور میکردم. ولی پشت سرش فکر کردم که لعنتی قضیه اگه جدی بشه اینو نمی گی. و پشت سرش جمله ی معاونمون پیچید تو گوشم و موهای تنم سیخ شد. بعد یه لحظه فکر کردم مبادا به خاطر کم خوابی توهم زدم. چون این چند شب خیلی کابوس این قضیه رو هم می دیدم. ولی دیدم نه واقعی بود. من دستاشو رو صورتم حس کرده بودم. دوباره تنم لرزید و دل درد گرفتم از استرس. هی به خودم میگم کی میخوای آدم شی سمانه؟ این همه تجربه های این و اون رو دیدی و بازم یاد نگرفتی اعتماد نکنی؟ نمیدونم چی بگم. انگار هیچکدوم از تجارب اطرافیان برای من درس عبرت نمیشه که نمیشه و اگه ایندفعه بخوام خودم تجربه کسب کنم بدجور برام گرون تموم میشه. انقدری که فکرش هم به ذهنم خطور نمیکرده.