*** تو این زندگی

انقدر عصبیم که از شدت فک درد نمیتونم دهنم رو باز کنم، حالم از همه ی آدمای دور و ورم بهم میخوره، از تک تکشون 

چون خوب نبودن جواب نمیده، خیلی وقته خوبم

همیشه تو زندگیم اگه مشکلی پیش اومده، یا به خودم بخشیدم یا تقصیر رو گردن کسِ دیگه ای انداختم. اما این گندی که الان دارم می زنم، در حالی که میدونم تبعات بسیار سنگینی رو هم به بار داره، هیچ جوره قابل چشم پوشی نیست. به یاد ندارم تو هیچ مقطعی از زندگیم همچین حرفی زده باشم، و نه حتا درک میکردم چطور آدما میتونن همچین حرفی در مورد خودشون بزنن، اما امشب واقعن حس کردم از خودم بدم میاد. بعد ازین حقیقت که از خودم بدم اومده متنفر شدم. و ازین همه حسِ منفی که دیدم دارم با خودم به دوش میکشم حالم بهم خورد. روحم یک سوگواری حسابی میخواد. انگار که باید بشینم انقدر برای خودم گریه کنم تا اشکام تموم بشه. نمیکنم. یا زود اشکام رو پاک میکنم و میگم وقت نداری، نباید به نتیجه فکر کنی. هی میخوام قدر داشته هام رو بدونم، نمیتونم، چون حس میکنم هیچی تو دست ندارم. هرچی فکر میکنم حس میکنم تا حالا هیچ غلطی نکردم.

برم دنبال چی؟

نوشته اگه تو این بازه زمانی کمتر از چهارده ساعت میخونید کنکور رو ببوسید بذارید کنار و برید دنبال یه کار دیگه، اونوقت ساعت مطالعه من الان رسیده به ساعت مطالعه ملت تو تابستون :|

چون مهم نیست

اوندفعه یه پستی گذاشته بودم در همین مورد. واقعن که به قول اون کتابه، "فراموشی دفاع طبیعی بدن است در برابر رنج" چون نه با اینجا موندن، نه با این آهنگا، نه حتا با بوی سیگار و اینطور نزدیک بودن پیازهای بویایی به لیمبیک، من دیگه هیچی جز یک سری تصویر بی معنی تو ذهنم ندارم. مثلن یادم میوفته چرا انقدر از بوی سیگار بدم میاد. نه اینکه چرا رفتن غریبه ها از زندگی آدم باید مهم باشه

+ دو تا مطلب خیلی مهم هست که امروز خیلی نگرانم کرده، ولی چون میدونم هیچ راهی نداره جواب سوالام رو بگیرم و نگرانی م رفع بشه، میخوام بزنم تو فاز به یه ورم - به خصوص در مورد اون موضوعی که احتمال اینکه ازش سر دربیارم و اون یکی هم کمتره-

هجده سالگی براق

نود و هشت عزیزم، بیا و نقطه عطف زندگی من باش، که این ماهی دیگه تو این تنگ کوچیک دووم نمیاره و پرنده شب ها به یاد آسمون گوشه قفس می خوابه